ای تویی که بی غمی

 ان قدر از اخرین نوشته ام در این وبالگ می گذرد که فکر میکنم کسی دیگر مرا به یاد نداشته  باشد اما بهر حال همیشه فرصت برای دوباه بودن و متولد شدن هست . و جالبه که زمانی نوشتن را اغاز کرده ام که دلم بد جوری تنگ است وانگار دیگر قصد مهربان شدن با من را ندارد  !  جایی خوانده بودم سوئ تفاهم ات بین دو نفر جدی نیست مگر زمانی که شخصی دیگر بین انها وارد شود و همیشه هم این گونه ادمها یافت می شوند  و من نمی دانم چه لذتی دارد رابطه ین دو نفر را مخدوش کردن؟  به جایی رسیدم که ترجیح می دهم  در پوستین تنهایی فرو روم و از همه کنده شوم تا  شاید کمتر ازار ببینم . زمانی که از تصادف سختی که داشتیم جان سالم بد ربردیم همه تا مدت ها در اندیشه بودندو این حالت نشان میداد همه دارند نسبت به خودشان بازنگری دوبار ه اری انجام میدهند  تا شاید بهتر زندگی کنند اما افسوس و صد افسوس که خیلی از ما هیچوقت قصد بیدار شدن ندا  ریم؟!!!!