تفکری ساده

یک کسی حرفی زد که برایم قابل توجه و تامل انگیز بود.این که ان شخص حاضر بود که بقیه عمری که خداوند برایش در نظر گرفته را بدهد و در ازای ان به او اجازه دهد تا یکبار کل کائناتی که خداوند افریده را ببیند.از یک طرف تفاوت خواست های انسانها است که مرا شگفت زده میکند هر انسانی با توجه به طرز زندگی که دارد با تفکراتی که در مورد خود .زندگی و افریدگارش دارد ارزوی قلبی خاص به خود را داراست و این تفاوت ها گاهی اوقات که روی چیز های ویژه ای پافشاری میکنیم تا به ان برسیم و به دنبال ان فقط خوشبختی امان را در ان میبینیم و احساس غم و افسوس احاطه امان میکند مانند شوکی است که ما را به خود بیاورد که بزرگی دید امان نسبت به برخی ادمها چقدر کم و کوتاه است و براستی زندگی ماهیتی فراتر از ان چیزی دارد که ما می اندیشیم.واز جهتی دیگر ایا اگر خداوند به خواسته این شخص جامعه عمل بپوشاند ظرفیت ان را دارد که کل ان چیزی را که او افریده ببیند؟ و این نشانی از ان نیست که ما خودمان گاهی بدنبال چیزهایی هستیم که گنجایش پذیرش ان را نداریم؟