سخن من

زمانی بس طولانی گذشته است

از انچه خواهان گفتنش بودم با تو

و گویی دگر شنیدنش در حوصله زمان هم نمی گنجد

 که هرحرفی و حقیقتی صدای زمان خود را می طلبد

 و گذر ایام مهر سکوت را برای  ابد بر ان زده است

   و ان چه هنوز باقی است

                                        و زمان درمانی برای ان نیافته 
 سنگینی نا گفته های تلمبار گشته

      بر قلبم 
              روحم 
                  و جزء جزء  وجودم است
 .
    ترسم از انست که دوران تمام سخن ها به پایان رسد 
                                 و من 
                 با تو سخنی نگفته باشم 
   تویی که از تمام حوادث ر وزگار برگزیدمت 

                  تا سنگ صبور تنهایی شب ها یلدایی ام باشی.

  وحشتی سرد وجودم را  فرا گرفته 

                                                  و اندیشه از دست دادنت لرزه بر اندامم فکنده
 حس سوز سرمای جدایی 

                            در لحظه های بی تو بودن 
     رفتن 
                                  و دوباره و دوباره  گوش سپردن به ناله های  تلخ برگ هایی 


           که دست پاییز سرنوشت 
                         بی رحمانه زیر پای عابرانی خسته چون من ریخته.
  صدایی می اید
       صدایی تلخ، 
 سرد
 و  غم انگیز 
             گوش کن،  می شنوی
                        صدایی از اعما ق دره های هستی ام ،

                                  هستی الوده به نیستی 

         اهنگی غمناک که نای فر یاد گشتن ندارد 
                                    و تنها به بودنی چون تمنا بستده کرده است
         تمنای ماندن تو 
                                بودنت 
                                             برای همیشه .
    بمان ، بمان 
         ا ی گرمی ، تن سرد گشته ام
 لبخند  لب های  یخ بسته ام
                                 و ا ی تبلور  دیدگان بی فروغم 
                                 تو را همه هستی ام نباز مند است